Tiki nerwowe to niekontrolowane, gwałtowne ruchy, które dzieci często nie są w stanie powstrzymać samodzielnie. Są one szczególnie powszechne u dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym i mogą wynikać z niedojrzałości układu nerwowego oraz z zbyt dużego nagromadzenia napięcia emocjonalnego. W pewnych sytuacjach, tiki mogą być także spowodowane przez długotrwałe infekcje, które nadmiernie obciążają układ odpornościowy dziecka. Z reguły jednak, tiki ustępują samoistnie po około roku i rzadko wymagają interwencji farmakologicznej.
Identyfikacja tików u dzieci może być trudna, ponieważ manifestują się one na różne sposoby. Są to mimowolne skurcze, drgania lub ruchy, które mogą dotyczyć całego ciała dziecka. Czasami tiki są ledwo zauważalne – mogą się objawiać jako szybkie mruganie oczami, zaciskanie powiek, podnoszenie brwi, marszczenie czoła lub nosa lub szczerzenie zębów. Jednak niektóre tiki są dość oczywiste, takie jak gwałtowne poruszanie głową (rzucając ją na boki lub do tyłu), krótkie szarpnięcia nóg lub rąk. Może się zdarzyć, że dziecko wydaje niekontrolowane dźwięki, takie jak chrząkanie lub odkaszliwanie – to są tzw. tiki głosowe.
Dzieci o dużej wrażliwości i cechach introwertycznych, które często tłumią swoje uczucia, mogą być bardziej narażone na rozwój tików nerwowych. Dziecko, które nie potrafi wyrazić swojej frustracji, strachu lub złości poprzez płacz, krzyk czy tupanie, może skumulować te emocje w sobie. W rezultacie nagromadzenie lęków, niepokoju czy złości może znaleźć ujście w postaci tików nerwowych.