Różyczka to choroba zakaźna, która zdecydowanie najczęściej dotyka dzieci. Jej najbardziej charakterystycznymi oznakami są czerwone lub różowe plamki, które pojawiają się na skórze oraz powiększone węzły chłonne. Choroba ta przenosi się drogą kropelkową, a w niektórych przypadkach może nawet przenieść się przez łożysko od matki do dziecka jeszcze przed jego narodzinami. W większości sytuacji różyczka nie powoduje poważniejszych powikłań i ustępuje sama, bez konieczności stosowania specjalistycznego leczenia.
Głównym sprawcą różyczki jest wirus róży, który atakuje skórę i węzły chłonne. Przenosi się on drogą kropelkową, a czasem także przez łożysko matki do organizmu nienarodzonego dziecka. Dzieci pomiędzy 5 a 10 rokiem życia są najbardziej narażone na zachorowanie. Mimo że przebieg choroby u małych pacjentów jest zazwyczaj łagodny, to jednak stanowi ona realne zagrożenie dla kobiet w ciąży. Infekcja wirusem róży może bowiem wywołać u płodu zespół różyczki wrodzonej.
Obecnie dostępna jest szczepionka przeciwko różyczce, dzięki czemu zachorowania na tę chorobę u dzieci są coraz rzadsze. Co kilka lat odnotowywane są jednak okresowe wzrosty zachorowań. W przeszłości występowały również przypadki różyczki wrodzonej, ale teraz, dzięki skutecznej profilaktyce szczepień, ilość tego typu zachorowań znacznie spadła.
Wirus różyczki przenosi się drogą kropelkową, a osoby chore stanowią źródło zakażenia przez cały tydzień przed pojawieniem się pierwszych objawów i tydzień po wystąpieniu wysypki. Istotnym jest fakt, że osoba zarażona różyczką, nawet jeśli sama nie ma żadnych objawów choroby, może zarażać innych. Jest to szczególnie niebezpieczne w miejscach, gdzie przebywa dużo dzieci, np. w przedszkolach czy żłobkach.
Niemowlęta cierpiące na zespół różyczki wrodzonej mogą roznosić wirus przez co najmniej rok poprzez mocz oraz wydzielinę z nosa i gardła. W tym czasie są one potencjalnym zagrożeniem dla osób, które nie posiadają odpowiedniej odporności na ten wirus.